Schrijftolk struggles: de Velowalker (deel 2)

Oktober 2021
In de week des verderfs ziet mijn keuken er zo uit:

Ik ben recentelijk opgelicht door een aircomonteur die in dezelfde week twee keer niet komt opdagen en tegelijk met zijn weigerbus in de garage staat als thuis aan het klussen is voor de babykamer. Zo zijn er nog wat strubbelingen. Er bestaat vast een naam voor de gedachtengang: “Alles ging fout, dus nu kan het alleen nog goed gaan”.

De avond voor de vuurdoop dus probeer ik de Velowalker uit mét tablet. Na een kwartier prutsen en een verontwaardigd concept mailtje naar de leverancier blijkt de 8 inch wel degelijk te passen in de RAM mount. De ‘armpjes’ kunnen uit elkaar bewogen worden, koekoek! Maar hoe komt het dan dat de tablet na elke seconde opnieuw opstart? Omdat er een pootje van het armpje op het aan/uit knopje drukt. Dit is alleen op te lossen door de tablet als een Mondriaan in de houder te plaatsen, zo lijkt.

En hoe krijg ik de Reporter software op de tablet? Niet dus. Het usb verloopstukje naar de grote USB stick, dat ik ooit werkend had gekregen, resulteert in doodse stilte. Wetransfer bied geen soelaas. De andere tablets idem dito. De site van Text on Tap, oh nee Text on Top…ik ben er zo klaar mee dat ik de opdrachten (geanonimiseerd uiteraard) in de
Schrijftolk gezocht appgroep zet, maar niemand kan. Het zijn bizar drukke weken geworden namelijk. Collega Jacqueline biedt aan dat ik haar Velowalker en tablet mag lenen.

Dit is het eerste moment sinds ik schrijftolk ben dat ik er echt doorheen zit.

Dit is het enige moment sinds ik schrijftolk ben, dat ik er echt doorheen zit. En ook niet meer functioneer. Mijzelf niet in staat acht er nog kilometers bij te rijden om 5 uur ’s morgens bovenop de opdrachten voor die dag. Gewoon tolken lukt nog wel, maar problemen oplossen en improviseren?

Ik heb geen keus, dus ik ben nog de hele avond bezig met diverse wonderlijke constructies:

Gewoon mijn laptop op de Walker en het Velotype toetsenbord er bovenop. Het probleem los van de nekkramp: het toetsenbord drukt voortdurend allerlei toetsen in van de laptop, waaronder de slaapstand. Het freeware programma ‘Keylock’ zet alleen de standaard toetsen op slot, niet de F toetsen. Toetsenborden die ik verwijder uit ‘Apparaatbeheer’ blijven vrolijk doorwerken, ook na opnieuw opstarten.
Op mijn enige Windows tablet probeer ik om het mysterieus verdwenen schermtoetsenbord terug te toveren. Die heb ik namelijk nodig om de site van Text on Top in te toetsen in de adresbalk.
De Windows tablet, eindelijk met Reporter, vastgeketend aan de Walker met sjorbanden (jawel). De Windows was immers een 10 inch en die past niet op de RAM mount van 7-8 inch.
Een tweede tablet bovenop de Windows met sjorbanden, aangezien ik anders voortdurend naar beneden moet kijken om mijn tolktekst te lezen.

Ziehier het resultaat:

Om 18.30 uur ‘s avonds bestel ik de 10 inch RAM mount bij de leverancier en stuur er enkele licht wanhopige berichtjes achteraan over een spoedkoerier.

Om 22.50 app ik Jeroen, die de software maakt en alles weet van toetsenborden en techniek met als intro: “Wil jij een zakcentje bijverdienen?” Jeroen weet alles wat wij (zie al het bovenstaande) op de opleiding óók hadden moeten leren en waar wij schrijftolken hem met zijn eenmanszaak om de haverklap voor lastig vallen. En die in de stad woont, waar hee, toevallig, ook de bestelling wordt ingepakt met de verlossende tablethouder. Of hij bereid is morgen de bestelling bij me langs te brengen.

De dag surprême

Jeroen brengt om 11:05 de RAM mount. Mijn klant is toevallig buiten met een oefening bezig die ik niet hoef te tolken. Ik vlieg hem in de armen. Uiteraard is de volgende tegenvaller in zicht. De houder bestaat vooralsnog uit boutjes, schroefjes, kogeltjes en klemmen. “Waarom hebben ze dit niet in de fabriek in elkaar gezet?” vraag ik verontwaardigd. “Dat kunnen ze makkelijk doen, maar ja” zegt Jeroen en wrijft wijsvinger en duim tegen elkaar. “Waar is de schroevendraaier?”

Nou, die is niet meegeleverd. Ik heb er geen in de kofferbak. Ik heb waxinelichtjes, een deken, proteïnerepen die ik alleen in hoge nood lust, een extra setje kleding, reservelaptop en toetsenbord, wc-papier, kortom alles behalve iets om de schroefjes mee vast te zetten.

Ik zie intussen de deelnemers en dus mijn klant weer naar binnen scharrelen. Ik wil me best voor Jeroens voeten werpen, maar betwijfel of dit mijn neutrale tolkenuitstraling goeddoet. Gelukkig hoeft dat niet. Hij ‘regelt’ het wel. Ik laat de deur van mijn auto open. “Duizendmaal dank en als je klaar bent, gooi het er maar in en doe de deur dicht”.

Ik weet niet hoe hij het timet, maar in de pauze komt hij binnenlopen met de Velowalker. Af. Althans, de 10 inch houder komt vrij laag uit op de 7 inch ‘ondergrond’ en hij heeft er een pootje af moeten slopen omdat ook hier het aan/uit effect optrad. Alles goed nu, toch? Oja? En waar is dan het verloopstukje gebleven? Dat kleine frutseltje, dat ding wat je met een loep nog niet ziet? Dit bedoel ik dus met: dit is niet meer verantwoord. Ik kón niet meer logisch nadenken en dus geen frutsel vinden waar ik anders wel een vaste plek voor zou hebben. Anders doe ik wel een mentale check voor ik van huis vertrek.

Ik zit daar dus op de grond met een uitmonstering aan kabels en verloopjes, verlengsnoeren, usb sticks… Het pand is verlaten; iedereen geniet buiten van de zon. Jeroen wrijft meelevend over mijn rug. Hij belt de dichtstbijzijnde Hema, want in dit gehucht is geen Mediamarkt of BCC te bekennen. “Ja, het is zo’n verloopkabel met een USB C mannetje naar een USB A vrouwtje”.

En dus rijdt Jeroen naar de Expert 20 minuten verderop en door naar de volgende locatie alwaar ik er dan toch echt aan zal moeten. Dé Velowalker opdracht.

Ik zit daar op de grond Het pand is verlaten

Daar blijkt, jawel, dat de accu van tablet X bijna leeg is, na een ochtend meelezen van de klant. Die van tablet Y is eveneens bijna leeg, terwijl ik daar al een week niks mee heb gedaan. Maar wat blijkt: tablets gaan soms ook leeg als je ze vollaadt en er weken niks mee doet. De mijne wel althans. En dit valt onder dezelfde categorie als het verloopstukje: was niet gebeurd, als mijn hippocampus braaf had gewerkt.

Jeroen heeft een mysterieuze powerlader in zijn auto want binnen no time staat de tablet op 50%. Tablet Y doe ik in één van de regentasjes met powerbank eraan en al. Maar Jeroen is niet te spreken over de tasjes: “kijk nou, dat stickje is kwetsbaar en kan kapot gaan zo. Doe maar zonder tas. De zon blijft toch schijnen”.

’s Avonds stuur ik Jeroen een appje met de vraag wat hij wilt als dank. Ik stel voor een Michelin restaurant. Altijd al heen gewild, nooit gedaan.

De volgende dag tolk ik een stadswandeling. Mooi weer of niet, de tablets gaan in de tasjes, want gister vond de klant zelfs de 7 inch tablet ‘zwaar sjouwen’. Zwart op wit, helderheid op maximaal. De gids praat alsof zijn leven ervan afhangt. De tekst komt er in zulke grote brokken uit dat ik alleen op de tast kan corrigeren wat ik typ. Ik mis de usb C reporter stick voor mijn mooie extra 10 inch tablet voor de klanten, maar wacht al een maand op de fabricage. Na afloop word ik overladen met cadeaus en dwaal ik bepakt en bezakt een uur door de verkeerde parkeergarage op zoek naar een auto die er niet staat. Weet ik veel dat je in de ene garage voor je auto in een garage aan de overkant kan betalen. Op de foto met onder meer de organisatie, wethouder en gebarentolk sta ik er weer lekker op.