Velen weten inmiddels dat ik de ambitie heb om combitolk te worden dus om ook te leren gebarentolken. Maar zoals het een echte Damstra betaamt, gaat mijn weg over rozen én over hobbels en is het voor de toeschouwer een wat onnavolgbare route die ik loop. Eerst de tentamens, dan de cursussen, om maar een voorbeeld te noemen.
Dat krijg je ervan met tien scholenwissels in je kindertijd, waaronder twee lange periodes ‘thuis’ zitten. Met krap 15 jaar ben ik op kamers gaan wonen en ik maakte sprongen van VMBO naar niets naar gymnasium. Ook al koos ik er op dat moment voor te gaan leven, ik ben me altijd pijnlijk bewust gebleven van mijn anders zijn en de breuklijnen in mijn geschiedenis. Onderwijs kunnen volgen dat bij me past heeft lang gevoeld als een wonder en als een redding.
Laveren tussen boven- en ondergronds
Toch blijft het verdriet. Ik heb 37 jaar lang gevochten om betekenisvolle relaties aan te gaan en te houden. Inmiddels lijkt er een soort parallele werkelijkheid te zijn ontstaan in mij als lucht en water. Bovengronds is er studie en werk en een huis en voldoening, structuur, geld, dagelijks leven en ja ook de extraverte uurtjes dat ik nieuwe dingen leer en lach met mensen. Ondergronds is er verdriet. Altijd. In het laveren tussen beide ben ik moe en vind ik rust bij mijn dierbaren die beide lagen diepgravend kennen, omdat ze er al mijn leven lang zijn. Mensen met wie ik een geschiedenis heb, in wie ik bestaansrecht heb. Nog wel.
In juli 2023 besloot ik me een jaar lang te wijden aan dit verdriet en bijbehorend gemis aan intimiteit, aan het ernaar luisteren, het eren ervan, het voor de verandering niet negeren en onderdrukken. En dus zou ik een jaar lang véél minder tolken, me eens even lekker verdrietig voelen (prioriteit nummer 1) en daarnaast het tweede jaar van de tolk NGT opleiding volgen.
Dat was geen succes.
B2 voor NGT
Ja, bovengronds had ik de nodige succesjes. Die master gezondheidspsychologie waar ik het in een eerdere blog over had, die heb ik behaald. Voor het beruchte NFA-interview haalde ik B2-niveau. Met dank aan mijn klasgenootjes; toen ik weer eens wilde stoppen omdat ik ’toch geen informatie opneem in deze toestand’, kreeg ik zoveel lieve berichtjes dat ik doorging.
Het onderaards rommelen bij mij was desondanks te dreigend en groots. Ik wilde met niemand nog over mijzelf praten. De vraag “Hoe gaat het?” maakte me agressief. “HET GAAT ALTIJD GOED EN SLECHT TEGELIJK”. Ik leef met het gaspedaal en de rem tegelijk ingedrukt. Relatief goed boven en slecht onder. Of eigenlijk prachtig ondergronds als ik er bij kan blijven, bij de dode mammoet die eeuwenlang onder het ijs ligt in de permafrost MAAR DAT LUKT NIET. Dus wat zeg je dan? In mijn geval hield ik het meestal bij: hm’.
Dit soort filmpjes raakten me in het bijzonder:
Hoe meer contrast tussen het ijs en de lava, hoe treffender. Een vow of silence, dat leek me het einde want hier zijn geen woorden meer hoor jongens; hier sta je met lege handen en het natuurgeweld dwingt je plaats te maken en te kijken.
Ik zal straks weer kijken voor het meisje dat er op haar driewielertje vandoor ging met een koffer aan het stuur, letterlijk en bewust ‘de wijde wereld in’. Ik blijf staan voor mijn ouders die hun best hebben gedaan. En voor het sprankje levende mammoet dat kan bloeden heb ik op 11 juni na acht maanden wachten een intake bij de ggz. Ditmaal non-verbale therapie want met ‘hm’ kom je niet zo ver bij de gemiddelde therapeut. En intussen oefen ik door op mijn gebarentaal. En ik dans elke avond.
Wauw, wat mooi dat je het zo kunt beschrijven🌻
Wat prachtig verwoord ❤️
Ongelooflijk mooi verhaal en eerlijk en dan die prachtige tekening 😍
Sterkte Renee, kost een boel energie en herkenbaar . Zat hele tijd te denken aan vaktherapie (mijn beroep voordat ik beeldmaker werd) en ineens las ik dat je non-verbale therapie gaat volgen. Hoop dat het je weer wat bodem en rust geeft.
Ik ben hier stil van…zo open…heel mooi.
Laat een reactie achter